Zeggen wanneer iemand teveel verlangt van je en dingen vraagt wanneer je niet wil. Aangeven aan jezelf dat iets genoeg is geweest of erkennen dat iets niet gaat lukken. Het heeft allemaal te maken met het aangeven van je eigen grenzen. Vaak wordt het stellen van grenzen als lastig ervaren, hoe komt dat?
Grenzen stellen
Grenzen zijn voor iedereen verschillend. De één kan meer hebben dan de ander en werkt makkelijk een hele dag om vervolgens nog te gaan winkelen. Een ander wil juist rust na het werk. Het heeft geen zin om jezelf met een ander te vergelijken. Neem gewoon de ruimte die je nodig hebt. Iemand anders kan dat niet voor jou bepalen.
Je kunt je eigen grenzen pas aangeven als je weet waar ze zijn. Je moet ze eerst voelen. Jouw lichaam geeft hier signalen over af. Als je erg moe bent na een dag werken en een avond weg, dan maak je daaruit op dat dit teveel is voor je. Luister naar wat je lichaam jou te vertellen heeft. Heb je al een paar dagen heftige hoofdpijn, geef daar dan aan toe. Loop er niet mee door. Dit geldt ook voor het aangeven van grenzen. Als je merkt dat erover je grenzen heengegaan wordt, dan moet je daar iets aan doen.
Mindfulness oefeningen helpen je om meer in contact te komen met je lichaam.
Soorten grenzen
Er zijn grofweg drie soorten grenzen: emotionele, fysiek en mentale grenzen. De emoties zijn voor ieder mens uniek. De mensen waar we mee omgaan kunnen ons (onbewust) manipuleren. Door emotionele grenzen te stellen maak je jezelf los van deze schadelijke invloeden en zorg je ervoor dat jouw eigen emoties een rol blijven spelen (in plaats van de emoties van anderen).
Fysieke grenzen stel je om anderen aan te geven in hoeverre ze jou bijvoorbeeld mogen aanraken en in welke mate. Niet iedereen mag jou natuurlijk zomaar aanraken, dus dit is een hele belangrijke grens.
Door mentale grenzen heb je de mogelijkheid om je eigen mening te vormen en je gedachten te uiten. Niemand anders is de baas over jouw gedachten en je hoeft niet mee te gaan in gedachten van anderen.
Wanneer grenzen aangeven?
Als jij goed weet waar jouw grenzen liggen, dan is het niet lastig om die grens aan te geven. Als je bijvoorbeeld een landsgrens overgaat, dan weet je dat je deze grens passeert. Maar, loop je in een bos zonder markeringen, dan is het moeilijk om de grens te vinden en ga je er overheen zonder dat je dit merkt. Dit maakt grenzen aangeven vaak heel lastig. Je bent er al voorbij voordat je het doorhebt.
Dit heeft ook te maken met omstandigheden die continu veranderen. Jouw grens kan ergens anders liggen als je minder goed geslapen hebt of je jezelf niet zo lekker voelt. Het is ook vaak lastig om grenzen aan te geven omdat je graag in wil gaan op de wensen van een ander, bang bent dat een ander jou niet meer waardeert als je ‘nee’ zegt, je niet anders wil zijn dan anderen of bang bent om lui gevonden te worden. Dit zijn allemaal gevoelens die het aangeven van grenzen lastig maken.
Ook normen en waarden kunnen het stellen van grenzen ingewikkeld maken. Je kunt het gevoel hebben dat je asociaal bent als je niet naar een bepaald feestje gaat, je niet mag falen of je gewoon moet doen wat er gevraagd wordt van je.
Grenzen stellen is belangrijk!
Op het moment dat je ‘nee’ zegt tegen iets wat je niet wil, zeg je in feite ‘ja’ tegen iets wat je graag wil, of wat belangrijk voor jou is. Grenzen stellen gaat om het vinden van de juiste balans, die alleen jij kunt vinden. Als je ‘ja’ zegt tegen de dingen die jij belangrijk vindt (zoals een avondje op de bank in plaats van een feestje), dan ben je meer tevreden, rustiger en waardeer je jezelf meer. Je ‘hoeft’ niet altijd iets en staat positiever in het leven. Dat is toch veel belangrijker dan ergens toch heengaan omdat je denkt dat anderen dit van je verwachten? Je voelt je zekerder over jezelf, doet wat jíj belangrijk vindt. Je bent minder moe doordat je het niet iedereen naar de zin hoeft te maken en je ervaart minder stress.